پیش از عملیات، حجم اقدامات جهاد گسترده بود زیرا علاوه بر وسعت منطقه، بسیاری از محورها جز محور قرارگاه فجر در منطقه شوش و بخشی از منطقه عملیاتی قرارگاه نصر، اغلب مناطق بکر بودند و برای اولین بار بود که نیروها از آن قسمت وارد عملیات می‌شدند. شرایط کارهای مهندسی در بعضی از مناطق مثل رقابیه و برغازه به‌گونه‌ای بود که شروع منوط به اتمام کارهای مهندسی بود و فرماندهان قرارگاه کربلا وقتی عملیات را آغاز کردند که عملیات خودشان از نزدیک جاده‌های منتهی به مناطق عملیاتی را مورد بازدید قرار داده بودند.

عملیات فتح‌المبین در ۳۰ دقیقه بامداد ۲ فروردین ۱۳۶۱ با رمز «یا زهرا (س)» آغاز شد. ابتدا یگان‌های قرارگاه‌های قدس، نصر و فجر حمله را آغاز کردند اما به دلیل پیش‌دستی دشمن در حمله به مواضع قرارگاه فتح و آسیب دیدن تعدادی از یگان‌ها، این قرارگاه نتوانست عملیات خود را هم‌زمان با دیگر قرارگاه‌ها آغاز کند. به‌هرحال یگان‌های عملیاتی در مرحله اول عملیات موفق شدند تا ارتفاعات علی‌گره‌زد و بخشی از عین‌خوش را تصرف کنند. در این مرحله از عملیات تیپ ۱۴ امام حسین (ع) در محور قرارگاه قدس موفق شد با انجام حرکت احاطه‌ای از شمال غربی و غرب رودخانه چیخواب، ضمن تصرف منطقه عین خوش، عقبه دشمن در این محور را نیز مسدود کند. تیپ ۴۱ ثارالله (ع) و تیپ ۸۴ خرم‌آباد نیز در جناح چپ این قرارگاه از شمال دشت عباس به طرف امام‌زاده عباس و تپه ۲۰۲ پیشروی کردند و مواضع دشمن را به تصرف خود درآوردند، لیکن این مواضع در جریان پاتک‌های شدید دشمن مجدد به دست نیروهای عراقی افتاد.

در محدوده قرارگاه نصر در محور پل نادری در غرب کرخه و در ۳ کیلومتری جنوب آن، رزمندگان تیپ ۷ ولی‌عصر (عج) به همراه تیپ ۱ لشکر ۲۱، از مدت‌ها قبل تونلی را احداث کرده بودند که تنها دو نفر می‌توانست از آن عبور کند این تونل تا ۱۰ متری میدان‌های مین دشمن در زیر مواضع ارتش بعثی پیش می‌رفت. این تونل را حاج غلامحسین یزدی حفر کرده بود.۸۲ نحوه اجرای کارهای مهندسی در عمليات طریق‌القدس موجب شد هماهنگی امور مهندسی پیش از آغاز عملیات با جدیت بیشتری انجام گیرد جلساتی که قرارگاه مرکزی کربلا به این منظور تشکیل می‌داد متشکل از فرماندهان یگان‌های ارتش سپاه و جهاد در هر محور عملیاتی بود. برای عملیات فتح‌المبین محورهای رقابیه شوش و دال پری پیش‌بینی شد که تصمیم‌های مهندسی هر قرارگاه به صورت جداگانه در مورد همان محور انجام می‌گرفت.

وسعت منطقه عملیاتی در این عملیات به حدی زیاد بود که هر قرارگاه موظف شده بود پیرامون اقدامات مهندسی محور خود پیش از عملیات تصمیم بگیرد.

جهاد نجف‌آباد با یگان‌های قرارگاه قدس وارد عمل شد. اکبر فتاح به عنوان نماینده جهاد در قرارگاه قدس انتخاب شده بود. فرمانده مهندسی قرارگاه مرکزی کربلا، مراحل احداث جاده‌های منتهی به تنگه رقابیه را از نزدیک دنبال می‌کرد. رزمندگان پس از عبور از تنگه رقابیه، با مشرف شدن به دشت عباس به‌راحتی می‌توانستند توپخانه دشمن را در منطقه عین‌خوش به محاصره خود درآورند و کلیه امکانات آن‌ها را در اختیار بگیرند. جهاد نجف‌آباد پس از عبور از تنگه رقابیه در کنار تیپ ۱۴ امام حسین (ع) پیشروی کرد. احداث خاکریزهای مقطعی در این محور نیز زیر آتش شدید دشمن بود. در این درگیری اکبر فتاح، فرمانده مهندسی جهاد نجف‌آباد و نماینده جهاد در مهندسی قرارگاه نصر در خط مقدم شهید شد و محمود حجتی مسئولیت او را به عهده گرفت. با مقاومت تیپ ۱۴ امام حسین (ع) در آن منطقه، جهاد توانست با احداث چند خاکریز جان‌پناه مناسبی احداث نماید.

قبل از پادگان عین‌خوش، باغ بزرگی به نام باغ طالقانی در دشت قرار داشت که غربی‌ترین نقطه رهایی عملیات فتح‌المبین به‌حساب می‌آمد. جهاد نجف‌آباد دو روز پیش از آغاز عملیات ابتدا به فاصله ۱۰۰ متری جاده آسفالت یک خاکریز به موازات آن احداث کرد. آن‌ها نیمه‌شب با کمین عراقی‌ها درگیر شدند. دشمن از سنگرهای کنار جاده به سمت آن‌ها شلیک می‌کرد. موحد خواه، فرمانده محور مهندسی یک دوشکا را روی خاکریز مستقر کرد و به سمت عراقی‌ها شلیک می‌کرد.

مرکز اصلی عراق در آن منطقه پادگان عین‌خوش بود و عراقی‌ها قصد داشتند پس از پیشروی ایران در شب اول عملیات مجدد جاده آسفالت را تصرف کنند. یک واحد زرهی عراق از پادگان عین‌خوش به سمت جاده حرکت کرد و نیروهای تیپ ۱۴ امام حسین (ع) در داخل رودخانه خشک چیخاب موضع گرفتند. هم‌زمان چند تانک عراقی از جنوب منطقه به سمت خاکریز جهاد نجف‌آباد هجوم آوردند. در ظهر اولین روز عملیات، از سمت جاده دهلران چند تانک به سمت پادگان عین‌خوش حرکت کردند و آن‌ها نیز به خاکریز جهاد نزدیک شدند. جهادگران مجبور شدند خاکریزها را به صورت مقطع احداث کنند تا در برابر تانک‌ها آرایش دفاعی داشته باشند با درگیر شدن با تانک‌ها یکی از خاکریزها را دوجداره کردند تا نیروهای تیپ ۱۴ امام حسین (ع) از آن قسمت بهتر مقاومت کنند. تیپ ۱۴ امام حسین (ع) با انهدام دو پل منتهی به عین‌خوش مانع حرکت تانک‌ها شدند و یگان زرهی عراق زمین‌گیر شد. عصر آن روز، فشار عراق از پادگان عین‌خوش بیشتر شد و هم‌زمان تیپ ۴۱ ثارالله (ع) در محور امام‌زاده عباس در محاصره عراقی‌ها قرار گرفت. خرازی، فرمانده تیپ ۱۴ امام حسین (ع)، محور غرب را رها کرد و به پادگان عین‌خوش حمله برد تا پایگاه اصلی دشمن را متزلزل کند.

پادگان عین‌خوش در سومین روز عملیات آزاد شد و جهادگران نجف‌آباد تعداد قابل دستگاه مهندسی غنیمت گرفتند. هنوز بخشی از پادگان آزاد نشده بود و تعدادی عراقی نیز در حال تخلیه دستگاه‌های مهندسی بودند. به‌این‌ترتیب، هم جهاد نجف‌آباد هم عراقی‌ها این دستگاه‌ها را از پادگان خارج کردند. درگیری به حدی بالا بود که هنوز منطقه پاک‌سازی نشده بود. جهادگران در چنین فرصت‌هایی کمبود امکانات مهندسی خود را با استفاده از تجهیزات دشمن تکمیل می‌کردند. محل استقرار جهاد نجف‌آباد در کنار رودخانه‌ای بود که عراقی‌ها از داخل شیار این رودخانه عقب‌نشینی می‌کردند. جهادگران در مسیر کمین گذاشتند و آن‌ها را به اسارت درآوردند.

در محور قرارگاه فتح، جهادگران سمنان در شب اول عملیات با احداث خاکریزهای زیگزاگی به سمت اولین خاکریز دشمن پیشروی کردند، اما با میدان مین مواجه شدند. شب قبل، خط‌شکنان تنها یک معبر کوچک از این محور باز کرده بودند و اکنون جهاد باید این معبر را برای تردد خودرو عریض می‌کرد. یکی از جهادگران شاهرود با تیغ بلدوزر مین‌های نفر را از زمین بیرون کشید و آن‌ها را کنار زد. این روش پاک‌سازی میدان مین تنها در میدان‌هایی امکان‌پذیر بود که فقط مین ضدنفر وجود داشت. اگر مین‌های ضدنفر زیر زنجیر بلدوزر منفجر می‌شد، آسیبی به آن نمی‌رساند.

نبرد در تنگه زلیجان شدت گرفت و جهاد سمنان از طرف قرارگاه فتح مأمور به آن محور شد. میدان مین و سیم‌خاردارهای حلقوی مانع پیشروی رزمندگان شده بود. جهادگران سمنان با دو بلدوزر از دل سیم‌خاردار و مین‌های والمرای ضد نفر یک معبر باز کردند. راننده بلدوزرها چند بار از مسیر میدان مین گذشتند و آن نقطه را برای عبور خودروهای سبک خط‌شکنان مهیا کردند. این خودروها نمی‌توانستند از رمل‌ها عبور کنند و جهادگران مجبور شدند آن‌ها را با بلدوزر بکسل کرده و از آن نقطه عبور دهند. وقتی از این محور وارد عملیات شدند، از پشت توپخانه عراقی‌ها سر درآوردند. عراقی‌ها چنان غافلگیر شده بودند که جز تسلیم شدن راهی برایشان نمانده بود. جهادگران سمنان و رزمندگان تیپ ۸ نجف تعداد زیادی از عراقی‌ها را در آن محور به اسارت گرفتند. منطقه وسیعی از عملیات آزاد شد و نیروها درصدد تثبیت موقت آن بودند تا وارد مرحله دوم عملیات شوند. امکانات عراقی‌ها در این منطقه به حدی بود که توجه جهادگران را به خود جلب کرده بود. جهادگران تجهیز خود با غنائم دشمن را در عملیات طریق‌القدس یاد گرفته بودند آن‌ها با یک پیستوله و کلیشه آرم جهاد را بر روی دستگاه‌هایی مثل تانکر، لودر، بلدوزر و خودروهای سنگین زدند و مشغول به جمع‌آوری غنائم شدند. نیروهای سپاه نیز آرم خود را روی تانک و نفربر می‌زدند.

در محور قرارگاه نصر یگان‌های عمل‌کننده درحالی‌که واحدهای ارتش عراق در این محور به‌شدت مقاومت می‌کردند یک گردان از تیپ ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) که مأموریت تصرف علی‌گره‌زد و خاموش کردن آتش توپخانه مستقر در آن را بر عهده داشت، تا اعماق خطوط دشمن نفوذ کرد و قرارگاه توپخانه دشمن را به تصرف درآورد.

جهاد فارس در محور عملیاتی تیپ ۲۵ کربلا وارد منطقه سایت‌های ۴ و ۵ شد که پیشروی رزمندگان متوقف شده بود و باید در همان شرایط وارد عمل می‌شدند. وضعیت دشمن در این محور چندان استحکام نداشت و بیشتر شبیه سنگرهای کمین بود. جهادگران قبل از ورود به عملیات مهندسی، در مواقعی وارد رزم می‌شدند و برمی‌گشتند.

فرار از دست بعثی‌ها

فرمانده جهاد فارس با توجه به این وضعیت اقدام به بررسی مجدد آن محور کرد. جزایری در این مورد می‌گوید: «شب عملیات به‌اتفاق مهندس صباغ نماینده قرارگاه کربلا، مهندس براتی، نماینده سپاه و نماینده ارتش، برای بررسی وضعیت محور سایت ۴ و ۵ به خط مقدم رفتیم. سؤال کردم خاکریز روبه روی ما خودی است یا دشمن؟ گفتند خاکریز خودی است. به‌اتفاق نماینده ارتش به سمت خاکریزها رفتیم و همین‌که به خاکریز نزدیک شدیم متوجه صدای عراقی‌ها شدیم و صدای ما را شنیدند. عراقی‌ها به سمت ما حمله‌ور شدند و ما را به اسارت گرفته و با مشت و لگد به سنگری بردند که هفت اسیر دیگر آنجا بودند. کمی بعد که عراقی‌ها از سنگر خارج شدند، به نیروها پیشنهاد فرار دادم و آن‌ها قبول کردند. یک ساعت بعد، عراقی‌ها ما را از سنگر بیرون بردند و به خط کردند. من که آخر صف بودم دنبال راهی برای فرار بودم. چشمم به تپه‌ماهورها و آب‌گرفتگی افتاد و هم‌زمان تعدادی نیروی خودی را از دور دیدم که در حال پیشروی بودند. طبق قراری که با هم داشتیم ابتدا من به نفر جلویی و بقیه هم به نفرات جلوتر اشاره کردند که آماده باشند. فریاد زدم: «الایرانی، الایرانی!» عراقی‌ها با فریاد من به اطراف پراکنده شده و با همان نیروهایی که در حال پیشروی بودند، درگیر شدند.

فرصت را غنیمت شمرده و پا به فرار گذاشتیم دست‌های بسته مانع دویدن ما شده بود و به‌کندی حرکت می‌کردیم. در حین فرار، یک نفر به شهادت رسید و یک نفر هم مجروح شد. وقتی به خودی‌ها رسیدیم دستمان را باز کردند و اسلحه برداشته و دشمن را تعقیب کردیم.

اسارت افسران عراقی در ارتفاع 3 متری از زمین!

عراقی‌ها خیلی مقاومت می‌کردند. تعدادی از آن‌ها را هم به اسارت گرفتیم. یک دستگاه تویوتا لندکروز به غنیمت گرفته و برگشتم مقر جهاد فارس هم‌زمان تعدادی دیگر از جهادگران وارد رزم شدند. احمد پورمیدانی با لودر به سنگری حمله کرد و کل افراد داخل سنگر که چند افسر در میان آن‌ها حضور داشتند تسلیم شدند. راننده لودر که تفنگ نداشت و نمی‌توانست همه اسیران را با خود ببرد به‌سرعت بیل لودر را پایین آورده و افسران را داخل بیل گذاشت و سپس بیل را تا ۳ متر بالا برد و به راه افتاد. فرماندهان عراقی در ارتفاع ۳ متری زمین قرار گرفته بودند و بقیه اسیران نیز پشت سر پیاده حرکت می‌کردند. رانند لودر آن‌ها را به محل قرارگاه آورد و تحویل سپاه داد. وقتی اسرا را دیدیم همه در حیرت بودیم که پورمیدانی چگونه توانسته بدون اسلحه این‌همه اسیر را تا قرارگاه بیاورد و خودش هم سالم بماند.

یک اکیپ دیگر جهاد فارس در محور سمت چپ سایت وارد خاکریز زدن شدند که خلیل پرویزی، مسئول آن محور بود. در حین ترمیم خاکریز متوجه شد یک نقطه از خاکریز شکافته شده و جای شنی بلدوزر دیده می‌شد. رد شنی بلدوزر را گرفت و حدود ۱۰۰ متر جلوتر با یک بلدوزر روبه‌رو شد که مقدار زیادی خاک جلوی آن دپو شده و با موتور روشن متوقف شده بود. وقتی پرویزی روی بلدوزر رفت، حسین عبدالهی یکی از جهادگران فارس را دید که به علت خستگی زیاد چنان خوابش برده بود که حتی صدای گلوله و دستگاه هم او را بیدار نمی‌کرد. او را بیدار کرد و پایین آورد و سپس خودش بقیه خاکریز را احداث کرد.

در محور قرارگاه فجر به دلیل مستحکم بودن خطوط پدافندی، حجم انبوه آتش و هوشیاری دشمن نسبت به جهت تک و نیز انسداد بیشتر راهکارهای پیش‌بینی‌شده خودی، نیروهای این قرارگاه با روشن شدن هوا به موقعیت اولیه خود بازگشتند. این قرارگاه در مرحله اول عملیات به‌منظور جلب‌توجه دشمن، مأمور به انجام عملیات ایذایی شده بود تا از این طریق بتواند ذهن فرماندهان عراقی را از محور اصلی عملیات منحرف کند.

در اولین شب عملیات، جهاد خوزستان به فرماندهی کشتگر، در محدوده قرارگاه فجر، پنج گروه را از محور شوش مهیای عملیات کرد که حساس‌ترین کار آن‌ها در شب عملیات، بازگشایی مسیر برای پیشروی نیروها بود. آن‌ها ابتدا خاکریز خط اول را شکاف دادند و پس از باز شدن راه برای پیشروی تانک‌های تیپ ۲۷ محمد رسول‌الله (ص)، اقدام به پاک‌سازی میدان مین نمودند و امکان حرکت گردان زرهی فراهم آمد جهادگران با استفاده از ریپر بلدوزر مین‌ها را کنار زدند و جاده‌ای تا اولین خاکریز دشمن احداث کردند. این میدان مین در حدفاصل دو خاکریز خودی و دشمن قرار گرفته بود و مانع رسیدن نیروها به خاکریز دشمن می‌شد، بنابراین جهادگران باید یک معبر باز می‌کردند. میزان آتش دشمن به حدی رسید که تعدادی از جهادگران مجروح شدند و راننده‌های بلدوزر به محض رسیدن به خاکریز بلند دشمن، آن را نیز شکافتند و راه را برای ادامه عملیات فراهم کردند. پس از پیشروی نیروها در مرحله اول عملیات تا جاده دهلران، جهاد خوزستان برای تثبیت این محور اقدام به احداث ۶ کیلومتر خاکریز نمود که رزمندگان توانستند ۴ کیلومتر جلوتر از خط مستقر شوند. جهادگران خوزستان به محض تثبیت این خاکریز، با پاتک دشمن روبه‌رو شدند. آن‌ها پیش از سپیده صبح طی چهار ساعت، جاده‌ای اضطراری احداث کردند و آن محور را به جاده اصلی دهلران متصل نمودند. این جاده برای انتقال مجروحان و رساندن مهمات نقش مؤثری داشت. جهادگران پس از دفع پاتک دشمن به‌وسیله یگانی از ارتش، اقدام به احداث سنگر مستحکمی برای تانک‌های زرهی نمودند. سپس جاده‌های منتهی به جاده دهلران را بازگشایی کردند که دشمن مسدود کرده بود.

با فشار دشمن در محور جاده دهلران جهاد خوزستان در دومین شب عملیات اقدام به احداث خاکریزی پدافندی در کنار جاده دهلران نمود. این خاکریز ۱۰ کیلومتری، طی هشت ساعت و در زیر آتش شدید دشمن احداث شد. کشتگر فرمانده مهندسی جهاد خوزستان با استفاده از یک تیم عملیات خاکی به طور هم‌زمان از سمت مقابل موفق به اتمام آن شد. سرعت عمل جهادگران در شب اول عملیات عاملی شد که یگان‌های زرهی کلیه مواضع فتح شده را تثبیت کنند.

در مرحله اول عملیات گروه دیگر از جهاد خوزستان از ضلع جنوبی تپه منفرد و تپه چشمه اقدام به احداث جاده‌ای در دل میدان مین نمودند. این جاده برای انتقال مجروحان و تدارکات نیروهای در خط مورد استفاده قرار گرفت. کم کردن فاصله رزمندگان در آن محور از طریق این جاده سرعت عمل در آن محور را بالا برده بود. صبح روز عملیات، یک تیم عملیات خاکی جهاد خوزستان هم‌زمان با پیشروی رزمندگان به سه‌راه قهوه‌خانه رسید و مهیای احداث خاکریز برای ورود به مرحله دوم عملیات شد. با احداث یک خاکریز، خط پدافندی نیروها برای جلوگیری از پاتک عراقی‌ها شکل گرفت. جهادگران این خاکریز را به طول ۱۱ کیلومتر به موازات جاده دهلران تا سه‌راه قهوه‌خانه ادامه دادند. ساخت این خاکریز تا پاسی از شب طول کشید و قبل از پیشروی عراقی‌ها به پایان رسید. شدت آتش در آن محور به حدی بود که راننده‌های بلدوزر در مواقعی مجبور می‌شدند برای لحظاتی پشت خاکریز پناه بگیرند.

نقش جهاد استان تهران در حین عملیات بیشتر احداث جاده تعمیر خودرو و امداد پزشکی برای یگان‌های خطوط عملیاتی بود. به منظور تردد یگان‌ها در منطقه، جاده‌های فرعی منتهی به قرارگاه مرکزی کربلا و مقر چند لشکر در دستور کار آن‌ها قرار گرفت. این جاده‌های فرعی کلیه خطوط عملیاتی را به جاده اصلی منتهی به شوش متصل می‌نمودند. جاده نواب صفوی به طول ۳۱ کیلومتر جاده امام رضا (ع)، جاده انحرافی فلاحی، جاده‌های اصلی و فرعی دشت عباس به طول ۴۳ کیلومتر جاده جبهه ایثار به طول ۶ کیلومتر جاده‌های نفوذی محور عین‌خوش و تپه ۱۲۰ به طول ۱۱ کیلومتر جاده نفوذی محور عملیاتی تیپ ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) به طول ۱۷ کیلومتر و درنهایت جاده محور بلتا و شرق امام‌زاده عباس ازجمله جاده‌هایی بودند که جهاد استان تهران حین و پس از عملیات احداث کرد. یک گروه از تیم عملیات خاکی جهاد تهران اقدام به احداث ۱۹ کیلومتر خاکریز و ۳۵۰ سنگر انفرادی و اجتماعی نمود. این حجم از کار جهاد استان تهران در بخشی از محورهای عملیاتی صورت گرفت و ۸ نفر از جهادگران آن در این عملیات به شهادت رسیدند.

کمیته پزشکی جهاد استان تهران اقدام به احداث ۸ مرکز اورژانس در این محور نمود که در کاهش تعداد شهدا و مداوای مجروحان تأثیر قابل‌توجهی داشت. این مراکز درمانی با سازه‌های بتنی و در مجاورت خط مقدم ساخته شد که دارای اتاق عمل و آب و برق بود. با امکاناتی که آن‌ها برای خدمات امداد و درمان فراهم کرده بودند بخش قابل‌توجهی از کار بهداشت و درمان جبهه را به عهده گرفتند و با اعزام گروه‌های پزشکی و آمبولانس به مناطق عملیاتی، بسیاری از مجروحان را مداوا یا به بیمارستان منتقل می‌کردند. آن‌ها به منظور بالا بردن خدمات پزشکی، ظرفیت بیمارستان شهدای شوش را از ۲۰ تخت به ۱۲۰ تخت افزایش دادند و در عمل، کلیه امکانات بیمارستان شوش در خدمت عملیات فتح‌المبین قرار گرفت. اعزام ۶۰ آمبولانس از این بیمارستان به مناطق عملیاتی جزو سریع‌ترین اقدامات رسیدگی به وضعیت مجروحان در این عملیات به‌حساب می‌آمد. این خدمات پزشکی علاوه بر فعالیت‌های پزشکی سپاه و ارتش در منطقه بود.

جهاد استان زنجان برای اولین بار در یک عملیات بزرگ شرکت کرده بود. این جهاد که به قرارگاه فجر مأمور شده بود با فرماندهی آقای کمال‌الدین جان‌نثار به استعداد ۶۰ نفر با دستگاه‌های مهندسی لودر، جرثقیل، بلدوزر و تریلی در قالب یک تیم وارد عملیات شد. این جهاد در صالح‌آباد استان ایلام مستقر شد و در منطقه میمک و مورموری و دال پری مشغول کارهای مهندسی بود. سپس با طرح عملیات فتح‌المبین با یک تیم ویژه در دشت عباس مستقر شد. جهادگران استان زنجان وقتی در اولین روز عملیات وارد دشت عباس شدند که نبرد سختی درگرفته بود و رزمندگان بدون جان‌پناه مقاومت می‌کردند. جان‌نثار ابتدا یک راننده لودر را مأمور کرد تا همراه با رزمنده‌ها در عملیات شرکت کند. دستگاه‌ها ۵۰ متر جلوتر از رزمنده‌ها خاکریز می‌زدند دشمن در این محور مقاومت کرد و عملیات در منطقه دشت عباس با مشکل مواجه شده بود. جهادگران مجبور شدند خاکریزی به طول ۳ کیلومتر بزنند تا خاکریز خط اول را که شکسته بود تقویت کنند. آن‌ها با استفاده از تمام دستگاه‌های مهندسی خاکریز را به صورت هلالی احداث کردند تا نیروها در دل این خاکریز مستقر شوند.